Met de billen bloot op een picknick kleedje

Een vrouw, volledig naakt, met aan haar zijde twee mannen, volledig in kostuum gehuld. Zittend op een picknickkleedje. Dat is het beeld dat de Franse schilder Édouard Manet maakte op zijn wereldberoemde olieverfschilderij Le déjeuner sur l'herbe. Beetje vreemd, wel mooi en bovenal intrigerend. Nu ga ik zelf nooit nakend op een kleedje picknicken. Wél ga ik graag picknicken. Dat het blijkbaar al in 1863, toen het schilderij geschilderd werd, een activiteit was die men graag deed onderstreept de funfactor van de picknick.

Picknick herinneringen

Picknick staat voor mij ook voor heel veel herinneringen. Waarbij de ‘fun’ absoluut het hoofdkenmerk was. Toen ik 6 was ging ik al picknicken. In de tuin van mijn moeder, met als gezelschap al mijn poppen en barbies. Erg zwijgzame picknickmomenten waren dat daardoor. Maar gelukkig heb je als kind alleen maar je kinderlijke fantasie nodig om van zoiets, iets levendigs te maken.

Eindeloze picknick middagen

Wat jaren later trok ik als student in Utrecht bij mooi weer gelijk het park in om daar eindeloze middagen door te brengen op een kleedje. Met als doel te studeren, de boeken gingen steevast mee, maar als het puntje bij paaltje kwam resulteerde het vaker in meet ups met vrienden. Waarin bier en wijn in overvloed aanwezig waren.

Picknicken op niveau

Nog weer later kwam ik voor het eerst in aanraking met de picknick zoals ze die in Zuid-Afrika doen. Met mijn toenmalige man reisde ik door het prachtige Zuid-Afrikaanse land, waarbij bezoekjes aan wijnboerderijen een absolute must zijn. Steevast kwam je dan op de meest prachtige plekken, waar je een picknickmand kon afhalen, jezelf neervlijde in het kontjeshoge gras en genoot van de Zuid-Afrikaanse wijn en bijbehorende spijzen. Een picknick op niveau, kan je met recht zeggen…

Klein geluk, groot maken

En toen, toen werd ik zelf moeder en kreeg het begrip picknick weer een nieuwe invulling. Ik zag mijn kids ook weer picknick taferelen naspelen, zoals ik dat deed vroeger. En we gingen samen picknicken. Eerst in stadsparken en later in een mooi weiland om de hoek in het nieuwe dorp waar we gingen wonen. Waarbij het niet eens zo belangrijk was wat er mee ging in de picknickmand, maar waarbij het vooral ging om het buitenzijn samen. Spelen in de natuur, een lieveheersbeestje ontdekken tussen de meegenomen broodjes en jam knoeien op je korte broek. Van klein geluk, groot geluk maken, dat is picknicken. Iets wat we allemaal wat vaker zouden mogen doen, toch?